OPD en het Ghanese uitgaansleven

Heee allemaal!

Zo ik ga maar eens snel verder met mijn verhaal, want ik loop nu al 3 weken achter. Dacht van te voren dat ik me in de middagen en avonden zou gaan vervelen, maar dat is absoluut niet het geval. Sorry dat het zo lang heeft geduurd!

Maandag 14 mei zijn Carlijn en ik op de OPD begonnen. Bij de OPD komen mensen voor eerste hulp, maar ook alle mensen die in Nederland naar de huisarts zouden gaan. Hier bestaat geen huisarts. Mensen komen vaak ’s morgens al vroeg, ze moeten dan eerst in de rij wachten tot ze hun dossier krijgen, daarna brengen ze hun dossier naar ons. Wij zitten aan een tafel (soms wel met zijn 6e). Uit de dossiers worden de naam, leeftijd, man/vrouw, patiëntennummer en woonplaats in een groot boek opgeschreven. Iemand anders schrijft dan de naam enz. op een prescription form (recept voor de medicijnen), een andere collega weegt de patiënt en meet zijn temperatuur op, een ander schrijft dit in het dossier en weer een ander meet de bloeddruk op bij de patiënt. En zo gaat dat in Ghana met alles, werk genoeg als je alles maar met heel veel mensen doet hahah. Wij zitten ook aan die tafel en wisselen de taken regelmatig af. Ik vind het leuk dat je op de OPD bijna heel de tijd bezig bent, dit was op de andere afdelingen niet altijd.

Als iemand zijn dossier in heeft geleverd moet hij of zij wachten tot zijn/haar naam geroepen wordt. Dit is trouwens ook echt een grap als wij dit doen. Hahha het uitspreken van de namen valt niet altijd mee en onze collega’s en de patiënten lachen ons vaak uit, maar we lachen zelf even hard mee. Wel helpen ze ons als het niet lukt. In mijn laatste week kreeg ik een compliment dat ik de namen goed uit kon spreken, dus ik ben vooruit gegaan:p. De patiënten zijn vaak een halve dag kwijt als ze naar de OPD komen. Ze moeten overal heel erg lang wachten. Als wij de controles gedaan hebben, moeten ze hun folder op een stapel leggen. Ze mogen op volgorde naar binnen komen bij de dokters. De medicijnen die ze voorgeschreven krijgen moeten ze bij de pharmacy (apotheek) hun medicijnen gaan halen, dit kan ook erg lang duren. Hierna moeten de mensen zonder verzekering hun medicijnen gaan betalen en dan is het uiteindelijk weer heel wat uurtjes later.

Je merkt wel dat Carlijn en ik heel anders met de mensen omgaan, hier praten ze er amper tegen. Wij helpen ouderen mensen op de weegschaal en helpen hun slippers of schoenen uit en aan doen, wij zeggen wat we gaan doen en wij begroeten ze. Onze collega’s zeggen alleen wat echt nodig is tegen de patiënten. Afgelopen 3 weken zijn er helaas (voor ons) niet zoveel heftige dingen gebeurd. We hebben een jongetje van 2 jaar oud gehad met een malaria aanval. De moeder kwam met het kindje in haar armen de OPD binnen rennen. Het kindje had koorts, hierdoor stuipen, ademde heel zwaar en snel, had een hoge pols en reageerde bijna niet. We hebben het kindje op een bed gelegd. Ik heb het kindje uitgekleed en in een koud badje gelegd en hem proberen af te koelen door water over zijn lichaampje te gieten. Hij kreeg medicijnen en er werd bloed bij hem geprikt. De temperatuur zakte gelukkig snel, waardoor het kindje iets rustiger werd. We zijn een tijdje bij het kindje gebleven en hebben de moeder een beetje gekalmeerd.

We hebben veel met onze collega’s op de OPD geklets. Het is leuk om te vertellen over hoe wij leven en hoe wij werken en om te horen hoe hun leven eruit ziet. Af en toe is het een ‘vertrouw geen blanke dag’ haha. Er zijn collega’s die soms gaan controleren of we het wel goed op hebben geschreven enz. Kan best vervelend zijn, maar als je zegt; ‘vertrouw je me niet’ dan houden ze meteen op. Hier in het ziekenhuis wordt iemand die familie of bevriend is met iemand van het ziekenhuis personeel en het personeel zelf voorgelaten. Ik zelf vind het heel raar en lullig om te doen tegenover de andere patiënten die al uren zitten te wachten. Maar het is iets wat hier heel normaal is dus dan pas je je maar gewoon aan.

Helaas heb ik op de OPD best wel wat dagen moeten missen. Ik ben een keer ziek geweest, ik heb met Carlijn een hele ochtend bij het postkantoor gezeten voor een pakketje en we zijn op een maandag in Accra gebleven voor onze paspoorten. Dit vond ik wel heel jammer, want zo mis je snel een hoop dagen. Met hemelvaart hebben we ook echt moeten lachen. We vroegen of dit hier ook een feestdag was en of we dan vrij hadden. Nee dit was hier geen feestdag, maar wat houd dat dan in, werd er gevraagd. Uhmmm goede vraag, iets met het geloof en we hebben dan een vrije dag. Omdat ze dit hier niet kennen zeiden we dat we dan gewoon komen werken. Later op de dag kwam Charls (de man die hier heel veel voor ons doet en regelt) naar ons toe met het goede nieuws dat hij voor die donderdag ochtend een mis bij het ziekenhuis voor ons geregeld had. Deze begon om 7 uur op het pleintje. Hahahah ik heb onszelf gewoon uitgelachen. Moesten we met hemelvaart 3 kwartier eerder beginnen om naar een mis te gaan. We hebben hem maar heel erg bedankt, omdat hij dit speciaal voor ons had geregeld.

Woensdag 16 mei was de dag dat ik ziek was. Lieke, Sofie en Niek gingen met de studenten uit Kpando uit eten en een drankje doen. Lieke en Sofie zijn rond 11 uur gegaan en Niek is gebleven. Toen hij met de andere studenten naar hun huisje liep is het tasje van Mowena (een van de studente) gestolen. Een man heeft het uit haar hand gerukt. Ze hebben altijd al gezegd dat het niet veilig is waar ze wonen. Ze wonen namelijk ong. 50 meter van de straat af in een donker zandstraatje. In het tasje zaten sleutels van de kledingkasten, waardoor ze bang waren dat de dader terug zou komen. Niek is daarom die nacht bij hun gekomen. De volgende dag hebben ze besloten dat ze niet in het huis wilde blijven wonen en dat ze naar Ada Fo gaan. Hier zouden ze over 2 weken toch naar toe gaan. Die middag kwamen ze bij ons om nog even doei te zeggen. Het was echt even schrikken toen we het hoorden en erg jammer dat ze weg gaan uit Kpando.

Donderdag 17 mei was ’s morgens de mis voor ons. Wij nog eerder uit bed dan normaal:p. Bij de mis zaten een aantal mensen van het ziekenhuis, heel veel leerlingen van de school naast het ziekenhuis en wij met 5 blanke (Niek was nog bij de meiden in Kpando). De mis was voor het grootste deel in het Ghanees, dus heb het niet kunnen volgen. Wat ik zelf wel heel leuk vond, was dat ze vaak deden zingen en dat een aantal kinderen dan ook muziek maakten met trommels en tamboerijnen. Zoiets zie je altijd op tv en dat was wel leuk om mee te maken. Na 1,5 uur (heel lang aangekeken te zijn door alle kindjes) was de mis afgelopen.
Afgelopen weken hebben we 2 liesbreuk operaties gezien. Het valt me nog steeds niet tegen dat ik alles goed aan kan zien. Het is wel jammer dat ze hier bij het ziekenhuis alleen liesbreuken en keizersnede doen, na een tijdje wil je wel iets meer zien. In de operatiekamer kunnen we altijd lachen met Harold, de Cubaanse arts. Zijn Engels is echt super slecht. Het ging over eten en Harold vond ‘chief kakke’ heel erg lekker. Hahahah met chief bedoelde hij cheese en met kakke bedoelde hij cake. Wij helemaal dubbel.

In de 3e week op de OPD was er een man binnen gekomen met 2 grote wonden op zijn hoofd. Hij had een ongeluk gehad met een auto of trotro. Bij het theatre (de operatiekamer) zit ook een kamertje waar de wonden van mensen verzorgd worden. De man werd daar ook verzorgd. De wonden waren echt 2 super diepe sneden en hij had veel bloed verloren. Hier maken ze wonden schoon met alcohol, wat dus echt super erg pikt op zo’n grote wonden.. En dat kun je wel zien aan het gezicht van de patiënt!

Het eerste weekend na onze vakantie zijn we naar Xavi gegaan. Hier kon je een mooie kanotocht maken over een rivier. We zijn vrijdag vertrokken. Zaterdag ochtend zijn we naar het plaatsje gegaan waar we konden kanoën. Wij weer met zijn 6e in een taxi (dit gaat voort heel soepel na al die keren:p). Vanaf de receptie moest je nog ong. 3 kwartier lopen naar de rivier (Ghanese logica:p). Bij de rivier, zaten heel veel mensen hun was te doen, dit blijft echt apart om te zien. Op bosjes en struiken leggen ze de was te drogen. Met een echte houten Afrikaanse kano zijn we de rivier op gegaan. Onze gids zat achterop en peddelde. Het was een hele mooie tocht, we kwamen mannen, jongens en ook echt jonge jongetjes tegen die aan het vissen waren. Sommige zitten of staan in een houten kano (een boomstam die een beetje uitgehold is) en andere staan gewoon in het water om vissen te vangen met netten of hengels. Net of je door de prehistorie vaart. Verder was de omgeving heel mooi en hebben we hele mooie gekleurde vogels gezien. Toen we van de rivier terug liepen naar de receptie begon het super had te regenen en te stormen. We waren gelukkig op tijd om ergens te schuilen. Na 1 uurtje was het weer droog en zijn we terug naar het hotel gegaan om onze spullen te gaan halen. We zijn toen op weg naar Accra gegaan. Het was nog vroeg in de middag en die avond was de finale Bayern-Chelsea en Mowena, Kim en Vivian (de studente uit Kpando) waren ook in Accra. Dus zijn wij daar ook naar toe gegaan om voetbal te kijken en op stap te gaan.

Ghanese zijn erg fanatiek als het over voetbal gaat. Het merendeel was voor Chelsea, dat kon je wel zien aan al het blauw. We zijn bij Epo’s (een kroeg waar we ook waren geweest met Koninginnedag) de wedstrijd gaan kijken. De sfeer was echt super leuk! Na een spannende wedstrijd zijn we op stap gegaan. Accra is erg verwesterd, we zijn naar een discotheek gegaan die wat duurder is. Hier wordt je niet 100x op een avond ten huwelijk gevraagd om je geld. Het was echt een super avond. En wooow wat kunnen Ghanese mannen goed dansen! Ik had niet verwacht dat je in Ghana ook nog zo goed op stap zou kunnen gaan!

Het 2de weekend hadden we met de meiden die in Kpando woonden en nu dan naar Ada Fo verhuist zijn, afgesproken om met zijn alle een weekend naar Accra te gaan. Vrijdag zijn we vroeg vertrokken, zodat we die middag nog naar de Artmarket konden gaan. Dit is een grote (grotendeels overdekte) markt met allemaal kraampjes met Ghanese spullen. Hier hebben we ons lekker uitgeleefd. Het is voort een hobby op bij kraampjes en taxi’s af te dingen. Hun beginnen veelte hoog en dan begin ik veelte laag. Als je alles met een lach doet kom je hier heel ver. Weg lopen werkt ook heel goed, dan komen ze je toch weer achterna. Hahah goed aan het inburgeren dus.
Dit weekend ben ik 3 dagen op stap geweest:p. Vrijdag ging iedereen mee, zaterdag ben ik met Mowena en Niek gegaan en zondag waren alleen Mowena en ik nog over. Het was echt een super leuk weekend. Je kunt wel zeggen dat we het uitgaansleven in Ghana ontdekt hebben! Zaterdag overdag hebben we lekker op het strand gelegen.

Afgelopen weekend wilden we eigenlijk naar een cacaoplantage gaan, maar we kwamen er achter dat het geen cacao seizoen is. We waren het er met zijn alle over eens dat we wel een weekendje lekker naar de zee wilden. We wilden naar een plaatsje waar we nog niet geweest waren. Dit werd Tema, een uurtje van Accra vandaan. Toen we bij het strand aankwamen, bleek dat er niks te doen was, je kon geen eten of drinken kopen en het was super rustig. Iedereen wilde toch wel naar een ander strand en het dichtstbijzijnde was Labadi beach in Accra (hier waren we het weekend ervoor ook geweest). We hebben onze spullen weer gepakt bij het hotel en gezegd dat we naar Accra moesten (er werd verder niks gevraagd). De sleutel hebben we ingeleverd en toen zijn we weer gegaan. Het was super mooi weer, dus we hebben lekker 2 dagen aan het strand gelegen. Vrijdag zijn we met zijn alle op stap geweest. Zaterdag kwam Mowena vanuit Ada Fo om gezellig met mij te gaan stappen. De rest is in het hotel gebleven. Iets voordat we op stap gingen, kregen we te horen dat er een vliegtuig was neergestort in Accra. Wij hadden niks gehoord en waren toch wel heel benieuwd wat er nu precies was. Niek, Sofie, Mowena en ik hebben toen een taxi gepakt en zijn naar de plaats gereden waar het gebeurd was. Het laatste stuk moesten we lopen. Overal liepen mensen, allemaal zwaailichten, super veel sirenes, mensen die op muurtjes, auto’s en motors stonden te kijken, politie, ambulance, brandweer en zelf het leger was er. Het leek wel een film (met ons 4 als enige blanken:p)! We hebben elkaar omstebeurt opgetild en over het muurtje gekeken die ervoor stond. We zagen het vliegtuig liggen, de neus was de grond in geboord en er stonden allemaal ambulances. Toen we nog iets verder naar voren liepen, kwamen we bij een lint waar ook weer een hoop Ghanese stonden te kijken. Na een tijdje begonnen we de kerosine te ruiken en moest iedereen van de politie weg.

Zo dat waren mijn afgelopen 3 weken weer. Ik kan blijven typen, maar zo heb ik ook nog iets om te vertellen als ik thuis ben!

Ik heb trouwens goed nieuws! De bloedbank die we het ziekenhuis gesponsord hebben is goed in gebruik! Hij is aangesloten en er ligt bloed in! Het ziekenhuis heeft een goede actie opgezet. Ze zijn naar scholen en kerken gaan om mensen te informeren over bloed doneren. Zo hopen ze mensen te kunnen trekken. Ook krijgen de mensen een klein voedselpakketje(crackertjes, melk en poeder om chocolade melk van te maken) in ruil voor hun bloed. Ze proberen van alle bloedgroepen bloed te hebben. Ze moeten ook niet te veel hebben, want dan moeten ze het na 3 weken weggooien en dat is natuurlijk zonden. We hebben nu al een aantal patiënten gehad die bloed nodig hadden en dit ook snel hebben kunnen krijgen. Het is echt een super goed doel geweest om het sponsorgeld hier aan uit te geven. Nogmaals super bedankt alle sponsors! Dankzij jullie krijgen de mensen hier op tijd bloed en daar kunnen we echt levens mee redden!!!!

Voor de mensen die het nog niet gezien hadden. Ik heb een paar foto’s op facebook gekregen, het zijn er niet veel, maar beter dan geen! Dit is de link: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.267436670004957.63503.100002158794701&type=3

Jeetje wat vliegt de tijd zeg! Over 3 weken ben ik alweer in Nederland. Het geef een heel dubbel gevoel. Ik wil iedereen weer heel graag zien, maar hier heb ik het ook super goed naar mijn zin en alles wat je hier hebt opbebouwd is dan in een klap weg. Heel raar!

Deze week sta ik op de Medical ward. We gaan alle afdelingen nog een keer af en dan is het alweer gedaan..

Tot snel allemaal!

Liefs Ilse