Aller laatste verslag vanuit Ghana

Hallo Charly (vriend),

Dit is alweer mijn aller aller laatste berichtje vanuit Ghana. Ik denk niet dat ik me het echt realiseer, maar over 3 dagen kom ik alweer naar huis. Nu het zo dichtbij komt, wil ik iedereen ook weer super graag zien, mijn foto’s eindelijk laten zien en al mijn verhalen met jullie delen! Wel blijf ik het een heel raar idee vinden dat ik zaterdag in het vliegtuig stap en dat alles wat ik hier heb opgebouwd en mee heb gemaakt hele mooie herinneringen worden, maar dat het in een klap helemaal weg valt. Ga het hier ook echt missen!

Vandaag heb ik alweer mijn laatste stage dag gehad. Ik heb de laatste week op de OPD gestaan. Ik vind dit een leuke afdeling, omdat je veel met patiënten bezig bent en veel met collega’s kletst. Er kwam deze week een man op de OPD die door 4 bewakers werd begeleid. Het bleek een gevangenen te zijn. Ik schatten de man rond de 70. Hij was helemaal vermagerd en liep heel moeilijk en met een stok. Toen ik in zijn dossier keek bleek deze man nog maar 35 jaar oud te zijn!! Dat had ik echt niet gedacht. De man woog bijna niks en zijn bloeddruk was ook super laag. Hij is opgenomen op de Medicalward. Nu zitten er heel de dag 2 bewakers op een stoel lekker in de schaduw, niks te doen:p. Vandaag hoorde ik van Niek (hij staat op de Medicalward), dat de man open TBC heeft. Niet meer in de buurt komen dus!

Vandaag hebben we ook het ochtend gebed gefilmd. Dit hadden we gisteren gevraagd, omdat we heel graag jullie willen laten zien hoe we dit elke ochtend hier gedaan hebben. Dit wad geen probleem, dus vanmorgen hebben we alles gefilmd!

Vorige week hebben Carlijn en ik op de kind en kraamafdeling gestaan. Helaas was ik maandag en dinsdag niet fit, dus die dagen heb ik moeten missen (dat regelmatig ziek zijn ga ik trouwens niet missen:p hahah). Woensdag hebben we ’s middags tandenborstels, babykleertjes en ballonnen uitgedeeld. Echt super leuk om te zien hoe blij moeders met de tandenborstels en babykleertjes zijn en hoe kinderen met een ballon spelen. Dat blijft leuk om te doen, voor sinterklaas spelen!

Donderdag was een hele heftige dag. We stonden op het pleintje het ochtendgebed te houden, toen we een paar mensen met een kindje in hun handen de kraam en kindafdeling op zagen rennen. 2 Collega’s renden weg bij het gebed, naar de afdeling. Ik keek Carlijn meteen aan en zei, zullen wij ook gaan?! Carlijn was het daar mee eens, dus zijn wij ook snel naar de afdeling gegaan. Het was een meisje van 7 jaar oud. Ze bleek chronisch ziek te zijn, iets aan haar hart. Maar het was vrij onduidelijk allemaal. Een collega ging een infuus bij haar prikken en wilden bloed afnemen. Wij hebben meteen handschoenen aangedaan en hebben haar geassisteerd. Het meisje was aan het schreeuwen en in het rond aan het slaan. Toen ze zuurstof kreeg, wilden ze het slangetje elke keer weg trekken. We hebben haar met 4 mensen vast staan houden. Toen het onze collega eindelijk gelukt was om een infuus te prikken, ging het meisje heel obsessief de druppels tellen. Ze bleek geestelijk helemaal niet meer goed te zijn. Ze was totaal niet meer zichzelf. Ze bleef heel hard tellen en toen ze de druppels niet meer zag, bleef ze roepen; 14 14 14 15 15 15. Heel apart om dat te zien. Toen ik probeerde de saturatiemeter op haar vinger te zetten, zag ik dat ze met haar nageltjes haar handen kapot had gemaakt. Dit kwam omdat ze hele gespannen vuisten maakten, het bloeden zelfs. Wij hebben samen wat watten tussen haar handen gedaan, zodat ze het niet verder kapot kon maken.

Onze collega’s waren ondertussen weer gewoon in de zusterpost gaan zitten. Erg raar vonden wij! Het meisje was ondertussen opgehouden met roepen en bewegen. Het viel me op dat ze naar een punt staarden en toen ik het controleerde merkte ik dat ze niet meer reageerden. Er was ondertussen ook een dokter bij gekomen, hij zat nu ook op de zusterpost. Het meisje was al een tijdje aan het tandenknarsen. Zo hard dat ze heel haar tanden kapot maakten en er bloed uit haar mond kwam. Carlijn en ik probeerden haar te kalmeren. Toen het meisje 1 uur en een kwartier op de afdeling was en Carlijn en ik haar in onze armen hadden om haar te kalmeren en er verder niemand meer bij was, hield het meisje in eens op met ademen. Ik verschoot heel erg, op zo’n moment pak je het meisje het liefst vast en schut je haar gewoon weer wakker. Ze reageerden nergens meer op en er kwam van alles uit haar neus gelopen. We riepen snel om hulp en zeiden dat het meisje niet meer ademde. De dokter begon met een hardmassage, maar dit deed hij elke keer een paar keer en dan hield hij op. Hij voelde haar pols en luisterde met zijn stethoscoop. GEEN POLS… Ik stond ondertussen nog steeds te shaken op mijn benen. Er gaat zo veel adrenaline door je heen op zo’n moment, je wil van alles kunnen doen, maar je kunt niks doen. De dokter had ook meteen op het moment dat wij hem riepen, tegen de zusters gezegd dat ze adrenaline moesten pakken voor het meisje. Dit heeft serieus 5 minuten geduurd voor ze het gevonden hadden en konden geven. De dokter heeft het nog toegediend, terwijl het meisje al 5 minuten zonder zuurstof zat. Toen dit ook niet meer werkten is het meisje opgegeven. Haar oma, die er al die tijd bij is geweest, stond erbij toen ze het meisje een hardmassage gaven. Ze schreeuwde alles bij elkaar, echt super zielig om te zien. Van de dokter moest ze de kamer uit.. De ouders van het meisje waren haar bloed naar het lab brengen en medicijnen halen bij de pharmacy.. Ja dat moet familie hier zelf doen. Zij zijn al die tijd niet bij hun dochter geweest of konden eigenlijk niet bij hun dochter zijn. Het was allemaal zo heftig!!! Hoe het meisje zich gedroeg door iets wat er geestelijk niet klopten, hoe we voor haar hebben gezorgd, hoe we haar in onze armen hadden toen ze haar laatste adem uitblies, dat er verder niemand bij was, dat er van alles uit haar neus en daarna ook uit haar mond kwam, hoe ze haar nog probeerde te redden..

Ik heb nog nooit een kindje zien sterven en al helemaal niet terwijl ik het in mijn armen heb. Het was echt heel heftig om dit mee te maken. Al helemaal omdat het nog zo’n jong kindje is!

Toen het meisje was opgegeven, ging iedereen eigenlijk ook weer weg. Carlijn en ik besloten om het meisje te wassen en netjes neer