2de stageweek

Hallo!

Helaas heb ik deze week maar 2 stagedagen gehad door mijn ziek zijn. Gelukkig voel ik me weer een heel stuk beter! En in deze 2 dagen hebben we weer een hoop meegemaakt!

Gisteren zijn we na het bidden meteen begonnen met de overdracht. We beginnen altijd bij de mal ward. Hier lag een man echt super moeilijk te ademen en je hoorde hem bijna stikken in zijn eigen slijm. Carlijn en ik vroegen of we niet iets moesten doen. Nee, was het antwoord. Ze hadden zijn slijm al een keer uitgezogen en het ging nu een heel stuk beter. Nou slechter kon volgens mij niet.. Ik had er geen vertrouwen in, maar helaas kun je als stagiaire dan niet veel doen.
Toen we bij de female ward kwamen en we bijna alle patiënten hadden gehad, begon een vrouw (waarschijnlijk de dochter van de patiënt) te huilen. Carlijn en ik keken om en zagen de vrouw op bed een beetje schokken. Dit ging niet goed, maar niemand reageerde verder. Na 2 minuten toen alle patiënten overgedragen waren keken onze collega’s ook maar eens om. Oeps het was echt niet goed. Carlijn, ik en 2 andere verpleegkundige bleven bij de vrouw staan en een aantal collega’s liepen weg. Niemand deed in de tussen tijd iets. Een collega kwam terug met een zuurstofapparaat. De snoer haalde het stopcontact niet, dus ook nog maar even een verlengsnoer halen. Ondertussen had nog steeds niemand iets gedaan. Toen onze collega het zuurstofapparaat had aangesloten en het zuurstofslangetje om wilde doen bij de vrouw keek hij een beetje raar. Een andere collega die al die tijd aan bed had gestaan(en al die tijd niks had gedaan!!), voelde de pols van de vrouw. Nou die had ze dus niet meer (en volgens mij is de mentaliteit van hier dan; helaas pindakaas, volgende keer beter). ECHT ZOOOO RAAR! Er gaat zo veel door je heen op zo’n moment. Je wil vanalles doen, maar je kunt niks. Iedereen liep gewoon weg. Carlijn en ik stonden helemaal verbaast aan het eind van het bed, waar de net overleden vrouw in lag. Echt niet te bevatten. Ook zei niemand iets tegen de familie van de vrouw.

Na een tijdje (toen we het nog steeds niet konden bevatten) zijn we terug naar de zusterpost gelopen. Niemand die het over de vrouw had. Wij vroegen waarom ze de vrouw niet hadden gereanimeerd. Ze had toch geen pols meer zei een collega, en dan reanimeer je niet meer. HUH??!! Ze geven hier mensen wel een hardmassage, maar alleen als ze nog een pols hebben. Dus ze reanimeren hier mensen als ze nog leven en als ze dood zijn niet???!!!!!!!!!!!!! Nou lijkt met niet echt een fijn idee, dat ze mij een hartmassage geven als ik nog leef.. Heeeel bizar dit!

De arts kwam al snel en toen begon de artsvisite. We begonnen op de kamer, waar de man lag die zo moeilijk ademde. We stonden bij de eerste patiënt en hij was als laatste van de kamer aan de beurt. Het viel Carlijn en mij meteen op dat de man geen geluid meer maakten. Dat kon niet kloppen! Een collega en Carlijn voelde zijn pols. GEEN pols!! Nee, niet nog een patiënt. Die man is gewoon gestikt! Weer gaat er zoveel door je heen; we zeiden nog dat er iets gedaan moest worden, ik zei nog dat hij het zo niet ging redden. We hadden gelijk, maar niemand had er iets mee gedaan. ZOOO MACHTELOOS voel je je dan!
Weer zei of deed er niemand iets. Wij vroegen of we een kamerscherm voor de patiënt moesten zetten (gordijnen hebben ze hier niet en de kamerschermen liggen half uit elkaar). Nee dat mochten we niet doen, want de andere patiënten op de kamer wisten het nog niet en dan maakten we ze bang.. ?????

De artsvisite ging gewoon door. Onder tussen had nog niemand van het personeel zich bezig gehouden met de overleden man, behalve dan de collega die de pols had gevoeld. Na een tijdje ga je echt denken; Hallo, iemand?? Die man is overleden!! Maar nee, hij moest gewoon op zijn beurt wachten tot de arts het rondje af had. Toen de man aan de beurt was keek de arts een keer, schreef iets op in het dossier van de man (waarschijnlijk: overleden) en deed verder niks. Geen controles, niks.. Iedereen liep gewoon weer de kamer uit. Op naar de volgende kamer...

Op de volgende kamer lag de overleden vrouw nog steeds. Ze hadden een doek over haar heen gelegd. 2 mannen van het mortuarium kwamen de vrouw halen. Ik was erg benieuwd naar hoe ze dit zouden doen, dus heb staan kijken. Ze zetten een brancard naar het bed, deze is hoger dan het bed (ze hebben hier geen bedden die je in hoogte kan verstellen). De vrouw wikkelen ze helemaal in de doeken. Een man ging op bed staan, met zijn benen wijd en het hoofd van de vrouw er tussen. De andere man gaat aan het voeten eind staan. Samen pakken ze de vrouw, een bij het hoofd en de ander bij de voeten, en zo jonassen ze haar op de brancard. Met een klap viel de vrouw op de brancard. Je staat echt met open mond te kijken. Al helemaal als de vrouw dan iets te laag ligt en ze haar aan haar hoofd omhoog trekken. Mijn hoofd zat er na deze ochtend helemaal vol van. Gelukkig staan we met zijn 2e op een afdeling en kun je er samen over praten!

Vanmorgen zagen we een leeg bed, waar ook het matras vanaf was. Ondertussen weten we voort wat dit betekend : de gene die op dat bed lag is overleden. Ik zag het meteen toen ik binnen kwam en zei het tegen Carlijn. De jonge man die daar gisteren lag was erg kortademig en wij vonden het allebei echt niet goed klinken! We vroegen het na aan een collega en