Maranatha en zijn dierenrijk

Hallo!

Ik had beloofd om zo snel mogelijk te vertellen hoe mijn weekend was, dus hier is mijn verhaal.

Het was een lange reis naar Maranatha. Eerst ruim 4 uur naar Accra, dan een trotro zoeken die naar Ada Fo gaat. Dit was nog niet zo makkelijk, want in Accra snapte ze niet wat wij met Ada Fo bedoelde. Uiteindelijk hebben we er een kaart bij gepakt en aangewezen waar we naar toe moesten. Oowh Adamfo zeiden ze. Blijkbaar noemen ze het daar heel anders. Gelukkig hebben we na een tijdje het station gevonden vanuit waar we moesten vertrekken. Woow wat was het daar druk!! Echt overal mensen met spullen op hun hoofd, kinderen op hun rug, spullen aan het verkopen enz enz.

We waren al een tijdje onderweg toen we Ada Fo in reden. Onze trotro werd door iemand aangehouden en we moesten stoppen. De man had het over betalen.. Toen luisterde we goed en hoorde we dat hij zei dat alleen de witte moesten betalen???!!! Hahah ja natuurlijk dacht ik nog, maar de man meende het serieus. Als blanke Ada Fo in wilde moesten ze betalen (het was dan wel niet veel, maar wat een ONZIN!!). En dan zeggen ze ooit dat blanke racistisch zijn. Nou hier kunnen ze er blijkbaar ook wat van! Only the white have to pay… Helemaal geen discriminatie. Ik nog zeggen dat we dat niet gingen doen, maar de chauffeur reed niet verder dus uiteindelijk hebben we toch maar betaald. Maar wel met veel tegenzin!

Na 2 uur reizen kwamen we aan in Ada Fo. Maranatha ligt in Ada Fo. Om daar te willen komen, moet je eerst een stukje met de boot. We gingen met zo’n echt Afrikaans bootje mee. Een man zat achter op de boot en roeide. Echt super mooi was het uitzicht. Het water, de palmbomen en de stranden. Wat wel heel raar was om te zien, was het verschil tussen arm en rijk. Dat was hier heel groot en goed te zien. Eerst had je een stuk wat heel toeristisch was. We zagen na een lange tijd weer veel blanke mensen. Er stonden veel vakantiehuizen, met boten, waterscooters en steigers op het water. Heel mooi, maar als je dan iets verder vaarden stond er een muur en vanaf die muur begon het arme gedeelte. Allemaal krotjes van klei, riet en palmbladeren. Heel raar om dat te zien, dat aan de andere kant van de muur zo’n groot verschil in leven is.

Na 20 minuten varen, kwamen we aan op Maranatha. Oooh heerijk wit strand, palmbomen, terrasjes enz. We hadden een hutje gereserveerd voor 2 nachten. Helaas bleken ze ons niet op te hebben geschreven en hadden ze geen plek voor ons. Ze gingen nog even de mensen bellen die ook gereserveerd hadden en als hun niet op namen of binnen een uur terug belde, dan kregen wij hun kamer.. Dat was dan misschien ook wel met onze kamer gebeurd?! Apart systeem hebben ze hier:p Na een tijdje te hebben gewacht, had iedereen gereageerd en hadden ze geen plek voor ons. Extra kosten aan een ander hotel gingen ze voor ons niet betalen. Hij wilde ons gelukkig nog wel naar een ander hotel brengen. Nou ja hotel kan je het daar niet noemen, eerder hutjes. Heel dicht bij lag een ander resort met de zelfde hutjes en daar was nog wel plek. Toch nog geluk. We kregen de sleutels van onze hutjes en gingen meteen kijken. Echt gaaf! Het waren hutjes van een houten constructie met gedroogde palmbladeren als muren en riet als dak. En de grond.. dat was gewoon het strand!! Niks om echt in te wonen, maar heel leuk om daar een keer te slapen. In de hutjes stonden 2 bedden en dat was het.

We hebben onze spullen in de hutjes gezet en zijn toen op het terras gaan zitten en hebben eten besteld. Het was ondertussen al weer tijd voor ons avondeten. Helaas gaat het op Maranatha allemaal net iets te relaxt en hebben we bijna 2 uur op ons eten moeten wachten. ’s Avonds was er muziek. Er werd gedrumd en gedanst. Het was Pasen dus bleken veel drummers en dansers er niet te zijn. Dat was jammer, want daardoor was het maar erg klein. We hebben die avond 1 Duitse jongen leren kennen en 2 rasta mannen. Het was een gezellige avond! Na een tijdje gingen we richting onze hutjes om te gaan slapen. Ik lag bij Willemijn en Niek in een hutje. Niek sliep al toen Willemijn en ik terug kwamen van het tandenpoetsen. Wij konden helaas niet zo snel slapen. Ik was wat met mijn zaklamp aan het rond schijnen toen Willemijn ineens vroeg of ik weer een stukje terug wilde schijnen. We zagen iets liggen op de balk boven onze hoofden, waarvan we niet wisten wat het was. We dachten even dat het grote eieren waren, tot Willemijn begon te gillen en riep; HET IS EEN SLANG!!!! Nou dat was paniek. Wij allebei gillen en Niek roepen, maar hij werd maar niet wakker. Gelukkig liepen de mannen van het resort buiten rond en vroegen wat er was. SNAKE!! Niek werd gelukkig ook wakker en maakte de deur open voor de mannen. Willemijn (die eerste nog snel een foto maakten) en ik renden snel naar buiten. De Ghanese mannen hebben de slang gevangen en vermoord. Maar hij was niet gevaarlijk zeiden ze.. hahah dat maakte ons niks uit. Er lag gewoon een slang boven onze hoofden (en daar stond niet op of hij gevaarlijk was)!!!

Willemijn en ik zijn naar 10 minuten weer terug naar ons bed gegaan, zo stoer als we zijn:p. De Ghanese mannen wilden voor ons ook nog wel buiten een bed maken, met een klamboe. Uhmm nee, heel lief, maar daar zitten nog meer beestjes/beesten. Na heel ons hutje grondig te hebben geïnspecteerd, heb ik gelukkig nog best goed geslapen.
Zondag zijn we met een ontbijt met wormpjes begonnen:p. In onze jus d’orange zaten wormpjes.. Carlijn kwam daar achter toen ik mijn glas op een slok na, leeg had. Aah dat was even iets minder. Het idee dat zojuist wormpjes in je maag hebt gegoten is niet heel prettig hahah. De rest van de dag hebben we lekker in de zon gelegen, een boekje gelezen in een hangmat en genoten van het uitzicht.
Willemijn en ik lagen lekker in de zon op het strand, toen we in eens iets voelde kriebelen. We keken om en zagen een salamander weg lopen. Iewh die liep dus over ons heen.. Beestjes genoeg op Maranatha:p

Na 2 primitieve dagen en nachten vertrokken we maandag weer richting ‘huis’. We zijn al aardig ingeburgerd. We hebben deze week een Ghanees recept geprobeerd, genaamd Fufu. Iedereen zei dat het super lekker was en dat we het moesten proeven. Nou dat wilde wij dan wel eens proberen. Bij het ziekenhuis kon je het halen. Het was een soort grote deegbal en een saus/soep met vlees waar nog een dikke laag huid aan zat.. Wij proeven,(behalve dat vlees dan, dat zag er zooo vies uit) hahah wij snapte niet waarom Ghanese dit zo lekker vonden, wij vonden het echt niet lekker! Maar we hebben het in ieder geval geprobeerd.

Deze week ben ik samen met Carlijn op de kind en kraam afdeling begonnen. Hier vertel ik de volgende keer over!

Al jullie reacties en berichtjes blijf ik super super leuk vinden! Bedankt allemaal!!

Liefs vanuit Ghana