Voor sinterklaas gespeeld + heilig gebed

Hallo allemaal!

Het is weer even geleden dat ik een berichtje op mijn site heb gezet. Dit komt omdat internet het helaas al een paar dagen niet doet.

Vorige week ben ik samen met Carlijn op de kind en kraam afdeling begonnen. Weer even spannend, een hele andere afdeling en andere collega´s. Het was maar een kort weekje omdat we maandag vrij waren i.v.m. Pasen. De eerste dag hebben we meteen een bevalling gezien. Het meisje was nog maar 17 jaar oud.. In een boek waar alle bevallingen in staan, hebben we naar de leeftijden gekeken en zagen we dat er hier heel veel jonge meisjes al moeder worden. De bevalling ging niet helemaal vlekkeloos. De moeder moest ingeknipt worden en dit deden ze niet tijdens een wee. De moeder verging van de pijn, ze had de schaar bijna uit de handen van de verpleegkundige getrokken. Echt verschrikkelijk om te zien dat ze dan zo veel pijn heeft. Hechten doen ze hier ook zonder verdoving. Geen pretje als je het gezicht van de moeder ziet. Ook ligt een moeder hier op een bed op een aparte kamer waar de vrouwen bevallen. Als het zover is en je ziet het hoofdje van het kindje al. Dan moet de moeder nog even naar een ander bed lopen waar ze op gaat bevallen.. En als de vrouw bevallen is dan staat ze na een paar minuten weer op om weer terug naar haar eigen bed te lopen.. Onze collega´s vroegen nog aan ons of wij de bevalling wilde doen en de baby in bad wilden doen en controleren enz. Uhm laten we dat maar niet doen:p.

Op de kinderafdeling lag een meisje van 1 jaar en 5 maanden oud. Het meisje was echt zooo klein, ze leek wel een baby van 4 maanden oud. Zwaar ondervoed! Toen ik hoorde dat het meisje al zo oud was viel mijn mond echt open. Ik had echt nog nooit zo’n klein meisje van die leeftijd gezien. Het meisje had bijna geen energie om te hoesten of te huilen. Echt heel zielig om te zien. De volgende dag vingen we op dat de moeder geen geld heeft om genoeg eten te kopen. Ik had het er met een collega over en vroeg of ik aan de moeder mocht vragen, of ze het goed vond als ik melk voor haar dochtertje ging halen. Dit vond ze heel fijn. In ons huisje ben ik snel wat melk gaan halen. De moeder bedankte ons heel erg. Het is zo klein wat je doet, want met een beetje melk kun je het meisje niet redden, maar je wil zo graag iets doen voor haar. Met kinderen vind ik het ook wel moeilijker om ze zo slecht te zien dan bij volwassenen.

Donderdag was het meisje nog meer achteruit aan het gaan na onze pauze lag het meisje op de kamer naast de zusterpost. Ze werd aan het zuurstof gelegd. Ook voelde ze heel warm dus hebben we haar temperatuur gemeten. Onze collega´s bleven op de zusterpost zitten, dus hebben wij ons bezig gehouden met het meisje. We hebben een nat doekje op haar hoofd en buik gelegd, het zuurstofgehalte regelmatig gecontroleerd en het meisje goed in de gaten gehouden. Het zuurstofgehalte in haar bloed daalde alleen maar. Wij gaven dit door aan een collega en zeiden dat ze misschien aan het stapelen was. Aan het wat?? Vroeg onze collega. Haar longen kunnen al het zuurstof dat ze krijgt niet kwijt en dan gaat ze stapelen. Owh nog nooit van gehoord.. Moeten we dan stoppen met zuurstof geven, vroeg hij aan ons. Nou misschien kunnen we dat beter aan de arts over laten:p hahah. Helaas ging het met het meisje steeds slechter en reageerde ze niet meer op geluiden en aanrakingen. Ook ademde ze heel moeilijk. Echt zielig om zo’n klein meisje te zien vechten voor haar leven. Aan de moeder wordt trouwens ook helemaal geen aandacht besteed. Niemand vraagt hoe het met haar gaat enz. Ik zag dat ze het er heel zwaar mee had, dus heb even met haar gepraat. Ze bleek thuis nog meer kinderen te hebben. De vader zorgde er nu voor zei ze..Het was helemaal op en had het erg moeilijk. Ik heb haar een kruk gegeven en nog even met haar gepraat. We zijn iets langer gebleven, maar na een tijdje zijn we toch maar naar huis gegaan.

De volgende ochtend mochten we met zijn 3e Carlijn, Lieke en ik met de verpleegkundige het dorp in om te kijken hoe het met de baby’tjes is. We zouden verzamelen op onze afdeling. Om te zien hoe het met het kleine meisje ging zijn we iets eerder gegaan. Op de kinderafdeling zagen we dat haar bedje leeg was en het matrasje weg. Dat betekende dat ze het niet gered had. Echt heel zielig, maar waarschijnlijk wel beter voor het meisje. Na 3 dagen voor haar gezorgd te hebben, heb je toch wel een beetje een band met zo’n kindje.

Om 9 uur die ochtend zijn we met de verpleegkundigen het dorpje ingegaan. Wij dachten dat we met 1 of 2 verpleegkundige gingen, maar nee hoor hier doen ze alles met heel veel mensen dus dit ook. We waren in totaal met zijn 8e, hahah. De verpleegkundige praten vooral met de moeders. Ik had verwacht dat ze meer controles zouden doen. In Nederland hebben we veel babykleertjes ingezameld, deze hadden we meegenomen om uit te delen. Dit was echt zo leuk om te doen. Je maakt de moeders er echt blij mee! Ze deden de kleertjes meteen bij hun kindjes aan. We hebben weer een hoop leuke foto’s gemaakt. Echt leuk om een keer voor sinterklaas te mogen spelen:p!

Deze week vroeg de hoofdverpleegkundige (een heel aardige kleine non) of wij ’s morgens het gebed wilde doen. Dus wij moesten een Nederlands lied gaan zingen. Uhm dat is een goede vraag. Een liedje over God…??? Tja even denken… Geen idee hahah. We moesten toch iets bedenken om met zijn alle te zingen. Nou Niek die hielp ons uit de brand, maar waarmee.. Hahah hij begon ‘Het is een nacht’ te zingen van Guus Meeuwis. Tja die kennen we allemaal wel en aangezien hun ons toch niet verstaan.. Hahah het was echt grappig. Hun vonden het helemaal geweldig en klapten allemaal mee en wij stonden over ‘de nacht’ te zingen. Jammer dat het niet gefilmd is!! Wel goed dat ze niet vroegen wat we zongen! Leuk momentje was dit!

Verder hebben we een geweldig doel gevonden voor het sponsorgeld dat we ingezameld hebben. We hebben veel overlegd met dokters en andere mensen van het ziekenhuis. Hieruit blijkt dat ze echt een speciale koeling nodig hebben, waar ze bloed in kunnen bewaren. Nu hebben ze deze niet, dus als iemand met spoed bloed nodig heeft, heeft hij of zij dus eigenlijk heel veel pech! Iedereen is super blij en dankbaar. Aan alle sponsors; SUPER BEDANKT!! Ik ben er zeker van dat we met jullie bijdrages levens kunnen gaan redden! Dus een geweldig doel!
Morgen gaan we met zijn alle en iemand van het ziekenhuis met een busje van hier naar Accra. Hier zit een winkel waar we de koeling kunnen kopen. Ben benieuwd!!

Ik vertel jullie meestal de speciale dingen die ik mee heb gemaakt, maar ik er zijn ook zo veel dingen die ik hier zie maar nog niet verteld heb.

Wist je dat..

Sommige Ghanese met een muts op hun hoofd rond lopen terwijl het bijna 40 graden is.
Ghanese alles heeeeeel langzaam doen.
Ghanese goed zijn in hun afspraken niet na komen.
Blanke hier overal het dubbelen betalen
Het hier heel normaal is dat meisjes van 15 moeder worden
Heel veel Ghanese vrouwen een pruik dragen (een geheim onder de vrouwen)
Stroom en water hier regelmatig uitvallen
Hier iedereen naar blanke zwaait
Hier heel veel mensen in een lange, dikke broek lopen (pfff warm!!)
Mensen in Ghana ons en ons haar graag aanraken
Onze collega’s tijdens het werktijd slapen
Hier een grote schroothoop rond rijd (de trotro’s zijn allemaal afgekeurde busjes). Deuren die je niet open krijgt, loszittende onderdelen, een verrot plafond, herrie die onder het busje vandaan komt enz enz. (Af en toe denk je echt dat het busje elk moment uit elkaar kan vallen, hahah)
Ze hier alles op hun hoofd dragen, maar dan ook echt alles! (o nee, kindjes dragen ze op hun rug)
Busjes in Ghana helemaal vol geladen worden, boven op het busje 3 meter hoge bagage gestapeld wordt en daar boven op ook nog ooit geiten aan een touwtje staan..

Gelukkig heb ik nu weer internet en kan ik jullie iets laten weten. Wat blijven jullie reacties leuk!! Dankje allemaal!!

Aan alle sponsors nogmaals SUPER bedankt! Ik laat snel iets weten over hoe onze dag morgen verloopt!

Liefs Ilse