Bloedbank en Malaria

Hallo allemaal!

Ik was gebleven bij vorig weekend. Zaterdag zijn we naar een dorpje geweest waar ze bekend staan om het weven. In een soort klein open fabriekje zitten mensen heel de dag te weven. Het weven heet ´Kenté´. We hebben eerst even staan kijken, woow wat kunnen die mensen dat snel. Ze vroegen of wij ook wilde proberen. Ja natuurlijk, hahah dat viel nog niet mee. Zo snel als hun dat kunnen, zo langzaam ging het bij ons. Maar wel heel leuk om een keer te doen. Het idee dat deze mensen dat 6 dagen per week doen, lijkt me wel verschrikkelijk. Ze maken stroken van ong. 15 cm. We wisten niet zo goed wat je er mee kon doen, maar hebben er allemaal maar een gekocht. Ze doen een hele dag over een zo´n strook en daar betaal je dan €2,50 voor..

Zondag hebben we een lekker rustig dagje gehouden. We zijn weer naar het zwembad in Ho gegaan. Heerlijk is dat om met de warmte van hier, in een zwembad te springen.
Maandag begon onze stage weer. Helaas was het een rustige dag. Carlijn en ik hebben wel een net geboren baby’tje verzorgd. Dat is wel heel leuk om te mogen doen! In badje doen, insmeren met bodylotion, aankleden en daarna naar de moeder brengen. We hebben weer een hoop leuke foto´s gemaakt!

Dinsdag beviel een vrouw net voor onze pauze. Het kindje had een zesde vingertje, maar deze hing er aan de zijkant heel losjes aan. Wij hadden dit nog nooit gezien, een collega zei dat ze het wel vaker zien. Het moet operatief verwijderd worden. Helaas hebben we dit kindje niet in bad kunnen doen, omdat we gingen eten.
Af en toe snappen we hier ook niks van de manier van werken. Deze week werd er een meisje met malaria opgenomen. Ze kreeg een infuus . Het meisje was heel bang tijdens het prikken. Ook moest ze nog een injectie krijgen. Wij vroegen of je deze ook bij de infuusvloeistof kon spuiten, zodat je haar niet nog een keer hoeft te prikken. O ja dat kon zei hij. Vervolgens gaf hij het meisje de spuit in haar bil. Het meisje gilde en huilde alles bij elkaar, super zielig. Wij vroegen waarom hij hem toch gewoon zo gaf. Ja het kon allebei, dus kun je kiezen zei hij.. Het meisje extra bang maken.. lijkt me niet echt nodig als het ook anders kan.. Zo raar, ze kijken hier alleen naar het lichaam en niet naar de psychische kant.. ze praten hier zo weinig met de patiënten..

Dinsdag hebben we ook nog mee in het kantoortje gezeten waar zwangere vrouwen op controle komen. Je lacht je rot als je daar binnen komt. Er zitten 6 verpleegkundige in een klein kantoortje. Een meet de bloeddruk en het gewicht, een iemand schrijft het op, 1 iemand voert het gesprek met de moeder, een iemand schrijft dat weer op, een verpleegkundige controleert urine die de vrouwen mee nemen en een verpleegkundige zit erbij en geeft tussendoor adviezen.. In het kader van personeelbezuiniging:p

Er kwam een meisje van 18 met het syndroom van Down op controle. Haar moeder was bij haar, want ze kon zelf niet praten. Wel kon ze horen. Toen ze weg waren, vertelde een verpleegkundige dat de moeder zei dat ze niet weet wie de vader van het kindje is. Je gaat je bij zo’n meisje dan afvragen of ze niet verkracht is.. Ook vroegen we ons af of zei wel voor een kindje kon zorgen. Dat wisten hun ook niet, maar dat zou de tijd uitwijzen.

Woensdag ochtend was er meteen toen we binnen kwamen een vrouw aan het bevallen. Carlijn en ik hebben het kindje weer helemaal verzorgd. Een meisje van 15 bij ons op de afdeling, had een abortus gehad. In het ziekenhuis wisten ze niet waar en hoe het gedaan was. Het meisje liet hier ook niks over los.. Ik zei dat het meisje nog erg jong was. Collega’s vonden dit grappig. Hier is het normaal als je rond je 15 al een kindje krijgt. Ze vroegen of wij ook al kinderen hadden. Wij uitgelegd dat je in Nederland meestal eerst je school af maakt, dan gaat werken en geld verdienen en je dan pas kinderen krijgt. Waarop een mannelijke collega zegt; maar jullie hebben toch al genoeg geld… Hahahah. Geweldig, hun denken echt dat bij ons het geld op onze rug groeit en we er in kunnen zwemmen. Het is leuk om met hun te praten en te horen hoe hun over dingen denken of hoe het hier allemaal gaat. Zo kom je meer te weten over het leven hier.

Donderdag was de dag dat we naar Accra gingen om de bloedbank op te halen. Met het busje van het ziekenhuis zouden we om 6 uur vertrekken. Wij vroeg uit ons bed en om 6 uur zaten we voor ons huisje. Te wachten en te wachten:p Om half 7 hebben we even gebeld, of het wel echt door ging. Ja het busje kon elk moment komen. Gelukkig was dit ook zo. Het is hier heel normaal om te laat te komen. Een man die over het geld van het ziekenhuis gaat, ging met ons mee. Wij allemaal ingestapt en dachten, zo nu kunnen we gaan. Na honderd meter rijden stopte we, een collega ging ook mee. 50 Meter verder stopte we weer. Een vrouw van de administratie ging ook mee. Nu dachten we dat we echt aan reden. Maar 100 meter verder stond nog een man van het lab van het ziekenhuis te wachten. Hij ging ook mee. Uhmm hoe gaan we ooit die bloedbank mee krijgen op de terug weg was meteen onze vraag. Owh dat komt goed, zeiden ze. Ja zo denken Ghanese. Of ja ze denken daar gewoon niet over na. Alles op zijn tijd:p.

Eenmaal in Accra, stopte we eerst bij de shopping mal. Ze moesten iets nieuws halen of laten maken voor de grasmaaier van het ziekenhuis. Ook moesten wij nog wat boodschappen doen, maar hiervoor zouden we later terug komen, zeiden ze.. De winkel voor de grasmaaier was nog dicht en zou over een half uur open gaan. Owh dan wachtren we toch even.. Na lang uitleggen, snapte ze dat we beter konden gaan en als we straks terug zouden komen voor onze boodschappen, hun dan meteen naar de winkel voor de grasmaaier konden gaan. Hahah wat een logica hebben die mensen hier.

Omdat we net wat geld te kort kwamen voor de bloedbank, zou het ziekenhuis wat bijbetalen. Hiervoor moesten we eerst naar de dokter van het ziekenhuis. Hij was in Accra, voor een cursus en tentamen. Hierna moesten we naar een bank om ons geld van het pasje te halen. Dit bleek helemaal niet te gaan met een Nederlands pasje. We zijn naar een aantal banken gegaan, maar we konden per keer maar 500 cedi pinnen. Na 2 keer pinnen bleek dat we aan het limiet van 500 euro per dag zaten.. We zijn toen weer helemaal terug gereden naar de shopping mal om daar te gaan pinnen.. Geen idee, waarom ze dat daar wilde doen want we zijn echt 10 banken voorbij gereden. Hier bleek het ook niet meer te lukken. We hebben toen wel even snel boodschappen gedaan. We hebben toen afgesproken dat het ziekenhuis het bedrag voor zou schieten en wij zo snel mogelijk terug zouden geven. Dit ging gelukkig. De winkel waar we de bloedbank op gingen halen bleek nog 3 kwartier rijden te zijn. Eenmaal daar aangekomen, bleek het niet echt een winkel zoals wij gedacht hadden. We moesten met een trap omhoog en toen kwamen we uit bij een heel klein winkeltje. Ze verkochten allemaal medische spullen. Na lang overleg tussen het personeel van het ziekenhuis en de man van de winkel, hebben we betaald en zijn we achterom naar beneden gegaan. Hier stond de koeling ingepakt in een houten kist. En toen kwam het leukste van alles, de kist in het busje krijgen. Dat heeft zo’n 1,5 uur geduurd:p. Eerst een beetje meten. Toen een bank eruit schroeven, nog een beetje meten, even nadenken, passen, nog een bank eruit en uiteindelijk lag hij erin. De klep kon niet helemaal meer dicht, maar dat is hier normaal. Wat wel jammer was, was dat we nu nog maar 2 banken over hadden en we met daar met zijn 8e op moesten zitten. Dat werd proppen. Die Ghanese hebben zich geen een keer druk gemaakt. Ze kijken wel of het lukt.

De computer van de bloedbank, om de temperatuur te regelen, moesten we ergens anders op gaan halen. Toen we daar aankwamen was het ondertussen al 17.00 uur. Een geluk was dat we tegen over een KFC waren gestopt. Hier konden we lekkere frietjes en kip halen. Ik denk dat we daar wel zeker 2 uur stil hebben gestaan. Geen idee waarom het zolang duurde.. Ondertussen bleven er maar Ghanese komen om te proberen spullen aan ons te verkopen. En geloof mij, het zijn echte volhouders:p Ze vragen het wel 10 keer, ook al zeg je ‘nee’. Rond 19.00 uur zijn we aangereden op weg naar huis. Helaas was het super super druk in Accra, we konden echt maar stapvoets rijden. Onderweg zijn we nog een keer gestopt voor een plaspauze en omdat een aantal mensen nog moesten eten. Uiteindelijk waren we om 12 uur ’s nachts pas thuis. MAAAR, we hebben de bloedbank!!! En daar ging het om!

’s Nachts om 3.00 uur werd ik wakker omdat ik super ziek was. Ik had zo veel pijn dat Carlijn en Willemijn er wakker van werden. Het was zo raar, want we konden het niet plaatsen wat het kon zijn. Het leek wel of mijn keel en luchtpijp helemaal kapot was en dicht werd geknepen ook had ik super erge steken in mijn borst en zij. Carlijn is Niek wakker gaan maken, om te vragen of hij wist wat het kon zijn. Ze hebben mijn temperatuur en pols gemeten en naar mijn longen geluisterd. Mijn pols was wat sneller, maar ik had geen koorts. Ook Niek wist niet wat het kon zijn. Omdat ik zoveel pijn had, zijn ze naar de Cubaanse dokters gelopen. Zij wonen ook op het terrein van het ziekenhuis. Zij waren gelukkig gekomen. Lizette (een van de dokters) heeft ook wat controles gedaan. Ze kon niet zoveel doen, ik moest die ochtend bloed laten prikken. Ik had al 2 paracetamols ingenomen en dit moest ik de volgende ochtend ook weer doen. Ze zijn toen weer gegaan. Na een tijdje ging iedereen weer proberen te slapen. Ik heb gelukkig nog wel even kunnen slapen. Die ochtend gingen we onze bloedbank presenteren. Dit wilde ik toch eigenlijk niet missen. Ik voelde me iets beter en had niet meer die verschrikkelijke pijn, dus ben mee gegaan.

Het was echt super leuk om te zien hoe blij iedereen er mee was. Ze hadden wel 5x voor ons geklapt. Mensen kwamen ons een hand geven en ons bedanken. De bloedbank lag nog in het busje. Deze hebben ze naar de OPD gereden. Hier is het lab waar de bloedbank komt te staan. We hebben alles op foto’s vast gelegd! De mannen hebben de kist die om de bloedbank zat, opengebroken. Met een hoop collega’s hebben we foto’s gemaakt met de bloedbank. Het was echt super leuk om zoiets te doen. Zoveel mensen die je er blij mee maakt! Toen de bloedbank op zijn plaats stond ben ik maar weer snel terug naar bed gegaan. Niek heeft toen meteen bloed bij mij geprikt en naar het lab gebracht om te onderzoeken. Na een paar uurtjes is Niek terug gegaan, om te vragen of de uitslag al bekend was. Hij kwam terug met het nieuws dat ik Malaria heb.. Hij had meteen medicijnen meegekregen. Dit is een kuur die ik 3 dagen moet slikken. Ook moest ik een injectie krijgen, maar deze hadden ze niet meer in het ziekenhuis. Er moesten nog boodschappen gedaan worden en toen hebben ze meteen de injectie voor mij meegenomen. Deze heeft Niek mij gegeven toen ze weer terug waren. Alles is vastgelegd op foto’s:p Het is op zo’n moment wel fijn dat je met allemaal verpleegkundige in een huisje woont! Ze hebben echt super lief voor mij gezorgd!

Gisteren zijn Lieke en Niek op weg gegaan naar Accra om hun vriendin en familie op te gaan halen bij het vliegveld. Wij gingen naar een man die van alles in hout maakt. Hij had gezegd dat hij het ons ook wilde leren. Dus hadden we zaterdag ochtend afgesproken. Iedereen had er heel veel zin in en ik wilde de dag eigenlijk niet verpesten, dus ben meegegaan. Na 2 uurtjes bleek dat dit niet zo’n slim idee was. Ik was bezig met een masker in hout te maken. Het was super leuk, maar wel heel moeilijk om te doen. Als de man het deed, leek het super makkelijk, maar dit was het toch echt niet! De man was heel aardig en heeft hem voor mij afgemaakt. Willemijn was met mij meegelopen om een taxi aan te houden. Een super grote luxe auto stopte en vroeg waar we heen moesten. Willemijn had verteld dat ik ziek was en dat ik naar huis wilde. Het bleken Amerikanen te zijn, met een privé chauffeur. Ze waren erg aardig en hebben mij naar huis gebracht. Ik ben toen meteen naar bed gegaan.

Vandaag zouden we eigenlijk weer naar de Wli waterfalls gaan om de hogere waterval te bekijken. Dit is 2 uur klimmen en weer 2 uur terug. Mijn reisgenootjes hebben toen voorgesteld om vandaag lekker bij het huisje te blijven, zodat ik goed uit kon zieken. Dit was eigenlijk wel een goed idee.
Gelukkig voel ik me weer een stuk beter! Was wel even schrikken, om malaria te hebben. We slikken allemaal medicijnen om malaria te voorkomen, maar deze zijn niet 100% beschermend. We hebben wel gelachen, want ik lig met Willemijn en Carlijn op een kamer en zij zitten helemaal onder de muggenbulten en ik heb er geen een.. en dan ben ik degene die malaria krijg, hahah.

Deze week hebben we nog 1 stage week en dan hebben we vakantie. Niek en Lieke hebben nu al vakantie, omdat hun familie hier is. Waar we allemaal naar toe gaan tijdens ons reis zet ik komende week nog op mijn site.

Super bedankt voor alle reacties!!

Heel veel liefs Ilse!