Weer helemaal beter en zin in de rondreis!

Heee allemaal!

Gelukkig ben ik weer helemaal beter! We hebben deze week een doosje chocolatjes naar Lizette en Harold (de Cubaanse artsen, die midden in de nacht naar mij toe gekomen waren) gebracht om ze te bedanken. Dit vonden ze super leuk.

Deze week was alweer mijn laatste week op de kind en kraam afdeling.

Maandag kwam er een vrouw rond half 11 binnen op de kraamafdeling. Ze was 9 maanden zwanger en had last van hevig bloedverlies. Dit was absoluut niet goed! Er werden controles bij haar gedaan en ze kreeg een infuus. De vrouw bleef maar bloed verliezen. Ik vroeg of het kindje eigenlijk nog wel leefde. Oja, dat is misschien wel fijn om te weten.. Laten we dat eens gaan checken. Hahah gewoon zo slecht dat je er om moet lachen. Het kindje bleek nog te leven. Een spoedkeizersnede moest het dan worden, leek ons. Ja dat werd het ook alleen moet je ´spoed´ weghalen. Dat kennen ze hier in Ghana niet. Wij wilden de keizersnede graag zien dus zijn we snel iets wezen eten. Rond 12 uur waren we bij de operatiekamer. We deden een O.K. jasje aan, een mutsje op en een mondkapje op. Ik stond al klaar, maar toen hoorde ik iemand gillen. 2 Kamers verderop zag ik een jongetje vastgebonden op een soort bank/tafel liggen. Zijn armen waren boven zijn hoofd vastgebonden en zijn beentjes aan de stangen van de tafel. Ik schrok me rot!! Het zag er echt akelig uit. Het jongetje lag er naak en het bleek dat ze hem gingen besnijden. Ik vroeg of ze dat met verdoving deden omdat de jongen zo gilden. Waarschijnlijk heeft ze het verkeerd begrepen, want ze zei dat het zonder verdoving was, maar het bleek gelukkig wel met plaatselijk verdoving gedaan te worden. Omdat ze op het begin zei dat het zonder verdoving gedaan werd, schrok ik nog meer en hoefde ik het niet te zien. Echt een akelig gezicht was het. In Ghana is het heel normaal dat alle mannen besneden worden. Ze snapte ook niet dat dat in Nederland niet normaal is.

Na een paar minuten was de jongen klaar en zijn we naar de operatiekamer gegaan. De vrouw was daar net (bijna 2 uur na dat ze bij het ziekenhuis aan was gekomen!). Ze verloor nog steeds heel veel bloed, dit kon echt niet goed zijn! Toen ze verdoofd was, werd haar bloeddruk gemeten. 60/50 (hoort 80/120 te zijn) echt veeeeeelste laag. Ze had echt bloed nodig, anders zou ze het niet redden. Wel fijn dat ze daar naar 2 uur achter kwamen. Dit had ik ze om 11 uur ook al kunnen zeggen. Helaas hebben de Ghanese niet zoveel logica. De bloedbank bleek nog niet te werken en er was dus nog geen bloed. De anesthesist is Harold, een Cubaanse arts. Hij was ondertussen een beetje boos en zei dat het niet zijn schuld was als ze het niet zou redden (hij kan ook niet tegen de manier van werken van de Ghanese). Er moest dus in een ziekenhuis verderop bloed gehaald worden. Ondertussen moesten ze beginnen met de keizersnede (waardoor de vrouw nog meer bloed verloor..). Harold heeft de vrouw een hoop medicijnen en infuusvloeistof gegeven, waardoor haar bloeddruk gelukkig weer omhoog ging. Pas toen de baby was geboren en ze de vrouw aan het hechten waren, kwam het bloed binnen, EINDELIJK! Het is zo frustrerend als je niks kan doen en weet dat de vrouw het zonder bloed niet gaat redden. Zo machteloos voel je je dan! Vooral omdat je weet dat ze de vrouw meteen hadden moeten opereren en niet 2 uur hadden moet en wachten! We hebben zelf op het punt gestaan om te vragen wat voor bloedgroep ze had, om vervolgens zelf bloed te geven.

Dinsdag was een rustige dag. Woensdag kwam er een vrouw de afdeling op, met een bakje tussen haar benen. Ze werd op het bed gelegd, waar normaal de vrouwen op bevallen. Op het begin konden we niet goed zien wat er in het bakje zat. Maar later bleek dat er een zwart plastic tasje omheen zat. Toen een verpleegkundige dit weghaalde, zag ik meteen een navelstreng. Iets later zagen we ook een heel klein, nog niet volgroeid, baby’tje. Ze had een miskraam gehad. Echt heel apart om te zien. Ik had het ook nog nooit eerder gezien. De placenta hing nog half uit de vrouw, deze moest nog verwijderd worden. Uiteindelijk heeft het zo’n 2 uur geduurd voordat de vrouw geholpen werd. Wel erg apart, de vrouw was al ruim 3 maanden zwanger, werd niet meer ongesteld, maar wist niet dat ze zwanger was (zei ze..). De arts geloofde dit niet, maar de vrouw bleef volhouden. Het is af en toe zo raar wat de patiënten hier zeggen. Een beetje ongeloofwaardig.

Vandaag was alweer de laatste stagedag voor onze vakantie! Morgen vroeg begint onze reis door Ghana voor ruim 2 weken. We willen heel veel gaan zien van Ghana en hebben daarom een route uitgestippeld.

- We reizen eerst naar Elmina. Dit is een plaatsje aan het strand. We gaan hier een Nederlands slavenfort bezoeken en verder onze vakantie beginnen met een paar rustige dagen aan het strand.
- Maandag reizen we terug naar Accra. Hier gaan we onze visum verlengen en ’s avonds Koninginnedag vieren bij de Nederlandse ambassade. Hier blijkt een goed feestje te zijn voor alle Nederlanders die in Ghana zijn (en daar hebben we wel voort zin in!)
- Dinsdag beginnen we onze reis richting het noorden. We gaan dan naar het plaatjes Kumasi. Hier hebben ze de grootste markt van Ghana.
- Woensdag reizen we door naar Nkoranza, naar Hand in hand. Dit is een instelling voor gehandicapten, opgezet door Nederlanders.
- Vervolgens reizen we door naar Mole National Park. Hier wilde we super graag naar toe. We blijven hier 4 nachten. We gaan jeepsafari’s maken en hopelijk olifanten en andere wilde dieren zien! Er zit een zwembad bij ons hotel, dus kunnen we ook lekker afkoelen.
- Maandag 7 mei reizen we door richting Wechiau. Hier ligt een beschermd gebied voor nijlpaarden. We willen hier op een boomplatform gaan slapen boven de nijlpaarden, helaas kun je daar niet reserveren dus is het even afwachten of het door gaat. Voor de zekerheid hebben we een ander hotel gereserveerd. We blijven hier 2 nachten.
- Woensdag 9 mei gaan we weer terug richting het zuiden, naar het plaatsje Sonyo. Hier heb je een dorpje waar de huizen geen voordeur hebben. De bewoners gaan via de daken en zelfgemaakte ladders van huis naar huis. Zo was het dorp vroeger beschermd tegen vijanden.
- Vervolgens reizen we donderdag 10 mei weer richting Hand in hand.
- De volgende dag gaan we naar Bobiri. Hier is een groot bos met heel veel vlinders.
- Zaterdag 12 mei reizen we weer terug naar ons huisje in Anfoega.
Ik heb er echt super veel zin in! Het is veel reizen, omdat alles ver uit elkaar ligt. Maar zo zien we wel heel veel. Mijn tas heb ik al ingepakt, dus ben er helemaal klaar voor.

De komende 2 weken horen jullie niks van mij, omdat ik mijn laptop niet mee neem. Als ik terug ben vertel ik jullie alles over mij reis! (hopelijk geen slangen deze keer:p)

Wat een super leuk reacties! Bedankt allemaal!!!

Tot over 2 weken, heel veel liefs Ilse