Eerste stageweek

Heee allemaal!

Mijn eerste stage week zit er al weer op. We lopen elke week 4 dagen stage en op vrijdag is het projectdag. We staan mijn zijn 2e op een afdeling. Ik sta samen met Carlijn op Medical en Surgical ward. Hier staan we 3 weken en dan wisselen we door. Op onze afdeling liggen alle zieken of geopereerde mensen. Mannen en vrouwen liggen hier apart. Omdat alle zieken mensen hier liggen, zie je echt van alles.

Maandag was een rustige dag. We moeten eigenlijk om 8 uur beginnen, maar ze waarderen het erg als we ´s morgens om 7.20 uur naar het plein komen om te bidden. Daarom beginnen we al iets eerder. Het was niet de manier van bidden die we verwacht hadden. Hier bidden ze zingend. Klinkt nog best leuk. Iedereen staat in een kring en klapt en zingt. Als er een aantal mensen zijn beginnen ze te zingen en zo sluiten er steeds meer mensen aan. Daarna doet iemand van de administratie nog zijn woordje, wordt er het een en ander gediscussieerd en dan (na soms 3 kwartier), gaat iedereen naar zijn afdeling.

We beginnen ’s morgens met de overdracht van de nachtdienst naar de dagdienst. In Nederland doen we dit gewoon op de zusterpost, maar hier niet hoor. We gaan met alle collega’s (en dat zijn er nogal wat), langs alle patiënten af om over te dragen. De eerste dag heeft een collega’s ons daarna nog een keer mee genomen om bij elke patiënt te vertellen wat hij of zij heeft. Dit was wel heel fijn, want zo wisten we er iets meer van. Als je terug komt bij de zusterpost is het wachten tot de dokter komt. Maar aangezien wij niet zo goed zijn in wachten, vroegen we of we iets konden doen. Een collega ging de nachtkastjes poetsen, wij mochten wel meekijken zodat we het de volgende zelf kunnen.. Wij heel goed opgelet, want nachtkastjes poetsen is ook wel heeel erg moeilijk:p hahah.

Tijdens de doktersvisite gaan we weer alle patiënten af. Zo staan we bij elke patiënt ong. met 8 mensen om zijn/ haar bed. Wij moeten zelf echt het initiatief nemen om te vragen of ze willen vertalen wat er gezegd wordt. Als we dit niet doen, word er ook niks gezegd. De meeste patiënten praten geen Engels, maar de taal van de Volta Regio. Hier is echt niks uit te verstaan. Gelukkig hebben we een aantal collega’s die het goed aan ons uit kunnen leggen.

Je ziet hier wel veel dingen die in Nederland echt heeel anders zijn of gaan. Bijv. als iemand last heeft van zijn buik en daarom opgenomen is, is de diagnose bijna altijd Abdominal pain (buikpijn). Geen idee wat ze nu echt hebben. Iedereen met Abdominal pain krijgt de zelfde medicijnen, standaard protocol hier.

Mensen met tuberculose worden in Nederland geïsoleerd verpleegd, dit omdat het heel besmettelijk is. Hier niet hoor! Wij vroegen bij een vrouw wat de diagnose was. Owh zei de dokter, ze heeft Tuberculose. Wij een stap achteruit.. Waarop de dokter zij dat wij Nederlanders te snel paniekerig zijn. Wij hebben toch een goed immuunsysteem en dan hoef je helemaal niet bang te zijn dat je tuberculose krijgt.. Ja zo makkelijk kun je er ook over denken, maar ons niet meer gezien in de buurt van die vrouw. Ik ben gezond gekomen en zo wil ik ook graag weer naar huis gaan!

De mensen van hier snappen niet dat je niet met medicijnen moet stoppen als je je beter voelt. Er lag bijv. een vrouw die bijna elke maand opgenomen wordt voor een te hoge bloeddruk. Zij heeft hier medicijnen voor en als ze opgenomen wordt, worden precies dezelfde medicijnen gegeven en gaat het binnen een aantal dagen weer beter. Ze zegt zelf van niet, maar hoogst waarschijnlijk stopt ze met de medicijnen als ze zich beter voelt. Ik gevraagd aan een collega of dit kwam doordat ze niet genoeg geld had voor de medicijnen. Nee hoor, dat was het probleem niet. Je krijgt die mensen niet aan het verstand dat je de medicijnen gewoon elke dag moet blijven slikken. Lekker eigenwijs dus.

Als verpleegkundige of broeder (hier werken trouwens veel meer mannen in de zorg dan in Nederland:p) doe je ook helemaal niet zo veel (vinden wij). In Nederland was je mensen die dat niet zelf kunnen, help je ze met omkleden, verschoon je ze als dat nodig is, geef je ze medicijnen enz enz. Nou dat gebeurd hier echt helemaal niet! Als je hier in het ziekenhuis komt, moet je familie jou verzorgen. De verpleegkundige hier zetten alleen infusen, geven zuurstof als het nodig is, rapporteren over de patiënten, geven medicijnen als het gespoten moet worden, verzorgen wonden, en poetsen een beetje en dat was het wel zo’n beetje. In Nederland heb je het in het ziekenhuis toch echt veel drukker! De patiënten hebben hier ook geen bel, om de verpleegkundige te kunnen bellen als er iets is.

Het personeel loopt hier ook echt allemaal super langzaam. Alles op zijn tijd. Poetsen doen ze hier door ergens een keer overheen te aaien met een doekje. Schoon of steriel kennen ze hier ook niet. De matrassen zijn allemaal gescheurd en super vies. Als de volgende patiënt komt, wordt er een keer met een doekje overheen geaaid en dan is deze weer klaar voor de volgende. Ook heb je een aantal matrassen met een stoffen hoes. Echt te smerig voor woorden. Wat daar allemaal in zit.. Als er iemand een infuus krijgt en het lukt niet meteen gebruiken ze de naald gewoon nog een keer en nog een keer en dan even ergens neerleggen en dan nog maar een keer gebruiken. In Nederland, gebruik je dan elke keer een nieuwe naald.

Hier ga je misschien nog wel zieker weg dan dat je gekomen bent. Het enige waar ze hier heel erg op hameren is handen wassen. Heel apart, want verder is alle vies en niet steriel, maar je handen moeten wel schoon zijn..
De reden waarvoor ik in de zorg ben gegaan, is hier niet terug te zien. Ik wil iets voor de mensen kunnen doen, echt voor ze zorgen. Hier wordt maar heel weinig met de mensen gepraat. En als iemand uit bed moet en het lukt een familielid niet dan gaat ook geen een verpleegkundige even helpen.
Ook al gaat het allemaal heel anders dan in Nederland, het is wel heel leuk en leerzaam om te zien hoe het er hier aan toe gaat!

Na de eerste rustige dag heb ik de rest van de week 3x mee mogen kijken in het Theatre (de operatiekamer). De eerste ingreep was een keizersnede, het kindje was helaas al dood. Dit was wel heel triest, want de geboorte hoort toch het mooiste gedeelte te zijn. Maar als er dan een baby’tje uitkomt die niet ademt is dat wel heel triest. Het kindje was ’s morgens in de buik overleden, dus volledig volgroeid. Hoe ze voor de operatie met de moeder omgaan is weer heel Ghanees. Er wordt bijna niks gezegd en al helemaal niet naar haar gevoelens gevraagd. Je wil dan zo graag iets kunnen betekenen voor haar. Ik kan alleen haar taal niet spreken.. Ook is er tijdens een bevalling of keizersnede helemaal geen familie bij. Erg fijn voor de vrouw..

De volgende dag heb ik een keizersnede gezien van een tweeling. Met het eerste kindje ging het op het begin niet goed. Ze ademde niet. Dan worden de Ghanese in een keer wel snel! Er werd van alles gedaan om het kindje te redden. Ze hebben het kindje moeten reanimeren en dat is gelukkig gelukt! Weer een hele ervaring!

Gisteren heb ik een liesbreuk operatie gezien (even google als je niet weet wat het inhoud). Alle operatie heb ik goed aan kunnen zien (en dat is een hele kunst voor mij!!). Het viel me echt niet tegen.

Over de operatiekamer kun je ook weer pagina’s volschrijven. Zo mogen wij er met zij 6e gewoon bovenop staan, gaat de deur regelmatig open, poetsen ze tijdens de operatie het bloed weg met afgeknipte ‘steriele’ handdoeken enz enz. Het is er trouwens wel heel erg gezellig. De anesthesist is een Cubaan, met hem kun je echt lachen. Gezellig muziekje erbij een beetje kwallen en dan oeps valt de stroom uit. Ja dan wordt het wel erg warm op zo’n operatiekamer (ook heerlijk voor alle bacteriën:p), doet de lamp en het afzuig apparaat het niet meer.. Een geluk, de patiënten liggen niet aan een monitor dus die kan dan ook niet uitvallen:p.

Een hele berg met ervaringen rijker ben ik na mijn eerste stage week. Je kijkt je ogen af en toe uit, hoe hun dingen soms doen. Ooit denk je laat ons dat maar doen en wil je het het liefst overnemen. Maar ook al heb je die momenten, toch is het een ervaring die ik niet zou willen missen!

Ik hoop dat ik jullie een klein beetje een beeld heb kunnen geven van mijn eerst week in het ziekenhuis. Op vrijdag hebben we projectdag. We werken dan niet in het ziekenhuis, maar gaan dan dingen voor school doen, projecten in het ziekenhuis of op de school die naast het ziekenhuis ligt!

Dinsdag ben ik trouwens aangiften wezen doen, voor mijn camera. Niek is met mij meegegaan. Het ‘politiebureau’( in zover je het zo kon noemen, want het was gewoon een vervallen gebouwtje) hadden we na iets langer dan verwacht gevonden (iedereen zegt dat het dichtbij is en dat we er bijna zijn). Wij een klein kamertje in met een balie, waar ik kort vertelde dat mijn camera gestolen was. Oke zei de agent, schrijf je naam, adres van hier en het merk van je camera maar op. We zouden het de volgende dag pas op kunnen komen halen. Niek gezegd dat we niet zo dichtbij wonen en toen werd het om 17.00 uur, ruim een uur wachten. Toen we terug kwamen was mijn aangifteformulier klaar. Ik hem bedanken, maar toen vroeg hij of ik bier voor hem mee had gebracht. Nee ik had geen bier bij.. Toen wilde hij geld. Hij zei dat hij het blaadje waar hij de aangifte op had geschreven had moeten kopiëren in een ander dorp en daar op zijn eigen kosten naar toe was gereisd.. Ja hier wordt je zelf door de politie genaaid. Echt op heel veel plekken gebeurd dit, omdat wij blank zijn en toch genoeg geld hebben. Maar door een agent.. Wij gezegd dat we niet gingen betalen en zijn toen snel gegaan. Ja het kan hier allemaal!

Morgen willen we waarschijnlijk naar de Wli watervallen gaan.

Ik laat jullie zo snel mogelijk weer iets weten. Internet doet het alleen niet altijd, maar doe mijn best!

SUPER leuk al jullie reacties!!

Liefs Ilse